มีผู้ถามผมว่า คนเราเกิดมาทำไม
ทำไมต้องมีการสูญเสีย ทำไมต้องเป็นทุกข์
ทำไมต้องรู้สึกท้อแท้ ทำไมต้องมีความผูกพัน
และทำไมต้องเป็นห่วงนั้น ห่วงนี้เสมอ
คำถามนี้ สามารถตอบสั้นๆ พระพุทธเจ้าท่านว่า
“...คนเราเกิดมาเพราะคนๆ นั้น ยังมีอวิชชา(ความเห็นผิด), และตัณหา(ความอยาก)อยู่...”
ความหลงเป็นเหตุให้เข้าใจผิด หรืออยาก
ความเห็นผิดเป็นเหตุให้เกิดความหลง ความอยาก
ทั้งความหลง และความเห็นผิด จึงเรียกว่า "อวิชชา"
เป็นความมืดบอดของใจ
ความหลง เช่น หลงตัวตน หลงศักดิ์ศรี
หลงอำนาจวาสนา หลงคิด หลงจินตนาการ
หลงความสนุก หลงสุข หลงสบาย
หลงร่างกายที่มีรูปร่างสวยงาม ฯลฯ
ความเห็นผิด เช่น เห็นว่าชีวิตตัวเองต้องขยันรวย
ขยันเรียน ขยันทำงาน เพื่อชีวิตที่ดีขึ้น
เห็นว่าความรักเป็นสิ่งดี เป็นสิ่งมีคุณค่าที่สุด
อยากให้รักกันชั่วฟ้าดินสลาย ชั่วนิจนิรันดร์
อยากให้ชีวิตมีแต่ความสุขทุกวัน
อยากให้ตัวเองเป็นคนดี ทำอะไรไม่ผิดพลาดเลย
อยากให้ชีวิตเจอแต่สิ่งดีๆ ขอให้เจอแต่คนดี
คนที่รักฉัน เข้าใจฉัน ตามใจฉัน
ส่วนที่ถามว่า ทำไมต้องมีการสูญเสีย
ทำไมต้องเป็นทุกข์ ทำไมต้องรู้สึกท้อแท้
ทำไมต้องมีความผูกพัน และทำไมต้องเป็นห่วง
ก็ตอบง่ายอีก “...ก็เพราะเราหลงผิด เห็นผิด”
ทุกข์เกิด เพราะเราไปยึดมั่นถือมั่นว่า
"...ทุกสิ่งต้องเป็นไปตามที่เราคาดหวัง..."
“...ไม่หลง ไม่ห่วง ไม่ยึด ไม่ติด...” ก็ไม่มีทุกข์ครับ
*******แต่...มันทำยากครับ *****
เพราะ....ใจยังมองไม่เห็นและยอมรับความจริงของชีวิตและสรรพสิ่ง(ธรรมะ)ว่า "....ทุกอย่างในโลกนี้ มีลักษณะเป็นไตรลักษณ์เหมือนกันหมด (ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา)..."
สาเหตุที่พวกเราต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก มีหลายสาเหตุครับ แต่หลักๆ คือ
1. เห็นว่าโลกนี้ยังน่าสนุก น่าอยู่
2. ยึดมั่น ติดใจ ชอบ กับคนใดคนหนึ่ง หรือสังคมนั้นๆ
3. เกลียด เจ็บใจ แค้น กับคนใดคนหนึ่ง หรือสังคมนั้นๆ
4. มาเรียนรู้แก้ไขนิสัย จิตใจ พฤติกรรมตัวเองที่เคยทำผิดพลาดไป
5. อยากมาช่วยแก้ไขพัฒนาคนหรือสังคม
ถ้าเชื่อมั่นพระพุทธเจ้า จนเข้าใจ เห็นจริงแล้ว
ก็อย่ากลับมาอยากเวียนว่ายตายเกิดอีกเลยครับ
จะได้ไม่ต้องมาเจอความเปลี่ยนแปลง
และความทุกข์ที่จะได้รับเหมือนในชาตินี้อีก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น